Stel je voor: je bent 58 jaar, hebt al 33 jaar lang een vaste job en krijgt opeens te horen dat je ontslagen wordt. Het overkwam radiomaakster Leen Demaré. Een opdoffer die haar behoorlijk van haar sokken blies. Gelukkig krabbelde ze overeind. Met haar verhaal wil ze zoveel mogelijk lotgenoten een hart onder de riem steken. Tijdens een openhartige babbel vertelt Leen over het intense parcours dat ze het afgelopen jaar heeft afgelegd.
Marthe Van Campenhout
Het is nu meer dan een jaar geleden dat je ontslagen werd als presentatrice bij Joe FM. Hoe gaat het nu met jou?
“Vandaag gaat het heel erg goed met mij. Maar ik heb wel heel hard moeten werken om zover te komen. En ik heb ook wel een beetje geluk gehad. Ik ben terug aan de slag als radiopresentatrice, bij Nostalgie deze keer. Van maandag tot donderdag presenteer ik er het avondprogramma ‘Lena Lena’, echt op mijn lijf geschreven. Bij Nostalgie voel ik me intussen helemaal thuis. Ik mag dus niet klagen, ik heb een tof leven momenteel.”
Na je ontslag ben je nog een aantal maanden blijven werken bij Joe. Kostte dat veel moed?
“Eigenlijk niet, hoewel het niet altijd gemakkelijk was. Eerst en vooral was het voor mij een kwestie van beroepsethiek. Zo ben ik ook opgevoed. Afronden waar je aan begonnen bent. Maar het was ook een strategische keuze. Als radiomaker ben ik mijn eigen handelsmerk. Ik wilde dus zo lang mogelijk zichtbaar blijven. In mijn branche is men je snel vergeten zodra je van het toneel verdwijnt.”
Hoe heb je de periode erna aangepakt?
“Samen met een aantal andere ex-collega’s -mijn vertrek was het gevolg van een collectief ontslag- heb ik outplacement gevolgd. Intussen was ik ook al volop aan het solliciteren en met andere zaken bezig. Achteraf gezien besef ik dat ik iets te veel hooi op mijn vork heb genomen in die periode. Maar uiteindelijk heeft mijn aanpak wel gewerkt. Ik heb heel wat bedrijven gecontacteerd, soms tot driemaal toe. Ook Nostalgie heb ik zelf benaderd. Het heeft even geduurd, maar we zijn uiteindelijk wel tot een fijn akkoord gekomen.”
Je bent in die periode ook gestart met bloggen en kreeg enorm veel reacties. Op korte tijd werd je een soort ‘influencer’. Had je dit verwacht?
“Neen, of toch niet in die mate. Ik ben met die blog begonnen als uitlaatklep, want ik schrijf erg graag, maar ook omdat ik het belangrijk vond om mijn verhaal te vertellen aan de buitenwereld. Er zijn namelijk heel veel mensen in mijn situatie. Vaak voelen ze een zekere schaamte en verzwijgen ze liever dat ze ontslagen zijn. Er zijn zelfs mensen die denken dat het hun eigen schuld is. Heel erg vind ik dat. Er is geen enkele reden om hierover te zwijgen, integendeel. Mijn advies is om zoveel mogelijk mensen te vertellen dat je ontslagen bent én dat je op zoek bent naar andere werk. Dat is de beste manier om zo snel mogelijk aan een nieuwe job te raken. Je moet echt aan je eigen marketing doen.”
Heb je nog andere tips voor mensen die hetzelfde meemaken?
“Accepteer het verdriet dat bij zo’n ontslag komt kijken. Steek het niet weg. Het is heel normaal dat je je miserabel voelt. Ik heb zelf ook heel diep gezeten. Vecht er niet tegen, maar aanvaard het en laat het gewoon gebeuren. Dat geldt trouwens voor alle soorten verdriet.”
Rust er een taboe op het ontslag van 50-plussers?
“Ik vind van wel. En dat wil ik graag doorbreken. Ik vind het namelijk enorm hypocriet dat we enerzijds te pas en te onpas worden geconfronteerd met het feit dat de pensioenleeftijd opschuift, en tegelijkertijd worden er aan de lopende band 50-plussers aan de deur gezet. Daar zit toch totaal geen logica in? Zelf geloof ik enorm in diversiteit, ook wat leeftijd betreft. Ik ervaar dat nu bij Nostalgie. Ik sta er samen op de vloer met de ploeg van jongerenzender NRJ. Ik presenteer op hetzelfde moment als Emma Salden, die 24 is. Het klikt heel goed tussen ons. Ik krijg een enorme energieboost van die jonge garde en omgekeerd kan ik hen soms handige tips geven. Dat soort complementariteit vind ik heel waardevol.”
Hoe ervaar jij de coronacrisis?
“De lockdown was voor mij niet echt een straf. Ik ben graag alleen en heb niet zoveel behoefte aan mensen om me heen. Wel vind ik het heel vervelend dat ik bijvoorbeeld niet gewoon met vrienden kan gaan eten. Dat ik dat niet zelf kan beslissen, vind ik waarschijnlijk erger dan het feit dat ik nu weinig mensen zie. Ook naar de toekomst toe weet ik niet goed hoe ik het moet plaatsen. Ik ben van nature een positief iemand, maar toch vind ik niet dat het er rooskleurig uitziet. Het zou naïef zijn om te denken dat, eens we dit onder controle hebben, er geen nieuwe pandemie opduikt. Ik ben nu wel extra blij met mijn job, want ik merk dat de radio voor heel veel mensen nog steeds een belangrijke functie heeft, zeker nu.”
Wat is dan ‘overlevingsstrategie’ in tijden als deze?
“Ik probeer zoveel mogelijk in het moment te leven. Dat is niet simpel, want ik ben nogal een planner en denk graag vooruit. Toch merk ik dat het enorm deugd doet om te focussen op datgene waar je mee bezig bent, zoals baantjes trekken of koken. Volgens mij is dat soort focus de sleutel tot gemoedsrust, misschien zelfs tot geluk. Het is een cliché, maar voor mij zit het echt in kleine dingen. Zo was ik onlangs heel content met een nieuw aftrekkertje om mijn ruiten te kuisen. Ik kan mij ook heel erg verheugen op iets. Momenteel volg ik een interessante podcast op Klara over Leopold 2 van Johan Op de Beeck. Ik ga daar dadelijk in de auto verder naar luisteren en ik kijk er nu al heel erg naar uit.”
Je werkte het afgelopen jaar samen met schrijver en sportkenner Filip Osselaer aan Scoubidou, een project rond de seventies. Hoe loopt dat momenteel?
“Scoubidou is zowel een theatershow als een boek over de seventies. De show is helaas uitgesteld door corona, maar het boek is intussen overal verkrijgbaar. Het is een compilatie van kleine en grote verhalen uit de jaren ’70, sterk geïnspireerd door de muziek van toen. Er zit een enorm emotionele component aan muziek, voor veel mensen zijn bepaalde nummers sterk gelinkt aan herinneringen en gebeurtenissen. Het is echt een leuk boek voor mensen die de jaren ‘70 hebben meegemaakt. Maar ook voor de twintigers en dertigers van nu, want het vertelt veel over de leefwereld van hun ouders als pubers.”
Was het vroeger allemaal beter?
“Ik zou niet durven zeggen dat het zoveel beter was, maar zelf heb ik ongelofelijk fijne herinneringen aan de jaren ’70. Voor mij was dat een heerlijke tijd. Pure nostalgie!”