Een aantal jaar geleden liep er een prachtige tentoonstelling over Oosterse spiritualiteit in het Antwerpse MAS. Je kon er onder andere zien hoe vier Boeddhistische monniken uit Tibet op een aantal weken tijd een prachtige ‘zandmandala’ maakten, een kunstwerk dat bestaat uit miljoenen zandkorreltjes die met veel liefde, en geduld, door de monniken een plaats krijgen in wat zich uiteindelijk ontpopt tot een symbolische weergave van het Boeddhisme. Geloof me: het is de moeite om zien.
Het heeft iets weg van een mierenkolonie: je kijkt ernaar en raakt volledig in de ban van het indrukwekkende schouwspel, maar hebt geen flauw idee van wat er precies aan het gebeuren is. Je vermoedt dat er een geweldige orde achter de chaos moet schuilen, maar als buitenstaander zie je alleen maar een symfonie aan gewriemel en beweging.
Vreemd hoe we dit soort van devotie, want dat is het, accepteren van spirituele leiders (en mieren), maar zelden toepassen op ons eigen vakgebied. Met uitzondering van figuren à la Albert Einstein, Stephen Hawking of Moeder Theresa, schrijven we dergelijke extreme vormen van toewijding (waarbij er geen enkele garantie bestaat op een return on investment) eerder af als iets ‘raars’. Als puntje bij paaltje komt, zijn de beloningen die we nastreven eerder van materiële aard. Spirituele voldoening is daar dan vaak, in het beste geval, een bijproduct van.
En toch valt er te pleiten voor de kracht van bezieling – en focus. Als je aandachtig genoeg naar de wriemelende mieren kijkt, ga je merken dat ieder insect een hele duidelijke missie heeft. De ene zorgt er bijvoorbeeld voor dat de populatie niet omkomt van de honger, terwijl de andere eitjes legt. Er zijn er ook die het nest beschermen zodat er eetfestijnen kunnen plaatsvinden waardoor het energiepeil terug kan stijgen. En dan besef je in hoeverre de vergelijking met de symfonie opgaat: je hebt hier wel degelijk te maken met een orkest aan geschoolde muzikantjes die bezeten zijn door het bespelen van hun eigen instrument. Alleen zo kom je tot harmonieuze resultaten: door iedereen te laten bijdragen tot het geheel.
Een tijdje geleden kreeg ik de kans om aan het roer te staan van dit schoon schip, een opportuniteit die ik met beide handen greep. Ik ben niet alleen gebeten door passie, ik creëer ook graag iets nieuws. Ook al gaat ondernemen vaak gepaard met geweldig veel druk, ik hou ervan. Als stuwende kracht ben je maar zo sterk als de mieren, monniken of mensen die zich inzetten voor het collectief. Bij MYX-Magazine is dat niet anders. Onze mantra is passie, en we herleiden de wirwar van ons druk bestaan graag tot de essentie van een goed artikel of een inspirerende ontmoeting.
Samen met een team bevlogen schrijvers ga ik met u graag de toekomst tegemoet. Het eerste hoofdstuk van het ‘vernieuwde’ MYX-verhaal ontdekt u alvast in dit magazine, maar ik kijk er vooral naar uit u snel in levenden lijve te ontmoeten. Er wordt namelijk naarstig gewerkt aan een reeks evenementen waarbij we wat dieper zullen graven naar wat u in beweging zet.
Nog één ding dat ik met u wil delen over onze Tibetaanse monniken: van zodra de zandmandala af is, breken ze het kunstwerk af om daarna terug opnieuw te starten. Een belangrijk Boeddhistisch beginsel luidt namelijk dat vasthouden aan het oude weinig zin heeft, wanneer de toekomst zo veelbelovend is. Met andere woorden: er is niets mis met een frisse start, het bracht dit magazine namelijk tot bij u.
We werkten met hart en ziel om MYX-magazine tot bij u te krijgen. Vanuit de kracht van het collectief, zetten we in op het individu – en dat bent u, onze lezer.
