Tekst: Sara Dekens
Omslagfoto: Lucid
Hij is een befaamd architect, zij een beroemd haar- en make-up stylist die voor de grootste sterren mocht werken. Als koppel delen ze de liefde voor schoonheid, exclusiviteit en geluk. Met hun gezamenlijk project Glorie. Today willen ze zoveel mogelijk mensen laten proeven van kunst, mode en cultuur. “Het sociale aspect van onze events brengt geluk en tegelijkertijd brengt het Laura en mezelf ook dichter bij elkaar”, aldus Pieter. Maak kennis met Pieter Peerlings en Laura Noben.
Pieter, jij bent architect en je vader is kunstenaar. Heb je de liefde voor het creëren en de schoonheid van thuis meegekregen?
Pieter: “De liefde voor kunst heb ik zeker van thuis meegekregen, maar ik wist al heel snel dat ik architect wilde worden. Als kind tekende ik geen standaardhuisjes met een deur, ramen, een schouw en wat rook. Ik tekende gedetailleerde plannen, inclusief de stopcontacten, en ging nadien in boekjes van doe-het-zelf winkels opzoeken wat alles kostte. Ik maakte eigenlijk al een meetstaat zonder te weten wat het was (lacht).
Als architect heb ik niet echt een specifieke stijl, al kun je wel een bepaalde lijn zien in mijn ontwerpen. Veel hangt natuurlijk af van de wensen van de opdrachtgever en de context waarin je werkt. Ik heb geen bureau met lades waar standaardfermettes uitkomen.
Ik wil vooral maatwerk leveren. Dat hebben Laura en ik gemeen.”
Laura: “Dat klopt. Ik ben al meer dan twaalf jaar internationaal make-up en haarstylist. Ik heb in Parijs en New York mijn belangrijkste ervaringen opgedaan. Gucci, Chanel, Prada, ik deed ze allemaal. Zes jaar geleden ben ik terug naar Antwerpen verhuisd en nu ligt de focus meer op privé-klanten en bruiloften. Daar haal ik op dit moment het meest voldoening uit. Of het nu gaat om een campagnebeeld of een bruid, het is het aspect beauty waar het voor mij om gaat.”
Pieter: “Je kunt het bijna een queeste noemen, want het draait voor ons beiden om de zoektocht naar de ultieme schoonheid. Zowel in onze eigen branches als in wat we samen doen.”
Met jullie gezamenlijk project Glorie.Today willen jullie kunst en cultuur dichter bij de mensen brengen. Hoe pakken jullie dat aan?
Laura: “Glorie.Today is een concept dat cultuur, mode en kunst samenbrengt, hier in het oude pakhuis dat Pieter gerenoveerd heeft. Het huis herbergt het architectenbureau, we wonen er én tegelijkertijd is het onze expo- en evenementenruimte. Alles onder één dak. We stellen ons woongedeelte ook helemaal open voor de events.
We zijn gestart met het organiseren van kunstexpo´s, maar langzaamaan hebben we het aanbod uitgebreid. Nu vinden er ook mode-expo´s plaats en sinds kort ook lezingen van interessante sprekers. Onlangs was Lieven Annemans hier te gast, die kwam praten over geluk. Voor mij persoonlijk zit geluk in het uitoefenen van mijn job en in het reizen. Ook kunnen netwerken, bijdragen aan de gemeenschap en een inspiratie zijn voor anderen, bepalen of ik me gelukkig voel. Ook probeer ik om zoveel mogelijk kleine geluksmomentjes in mijn leven te integreren.”
Pieter: “Die evenementen thuis zijn voorbeelden van kleine momentjes van geluk die we willen delen met onze bezoekers. We willen mensen laten proeven van mode, kunst en cultuur. Hen dichter bij inspirerende mensen zoals Lieven Annemans of Dirk De Wachter brengen. Dat sociale aspect van onze events brengt geluk en tegelijkertijd brengt het Laura en mezelf ook dichter bij elkaar. We hebben allebei onze dagjob, maar dit is iets spontaans, een kruisbestuiving tussen ons beiden.”
Laura: “We hebben nog veel dromen wat Glorie.Today betreft. We hebben nu 400 vierkante meter beschikbaar in het pakhuis, maar zouden graag het pand hiernaast erbij betrekken. We dromen van een mini-museum, waar plaats is voor bijvoorbeeld de kunst van Pieter zijn papa, maar waar ik ook een stukje van mijn buitenlandse ervaringen kwijt kan. Ik heb mode-expo’s gedaan met grote spelers zoals onder meer Valentino, Dries van Noten en Schiaparelli. Deze laatste zou ik graag een kleine, permanente ruimte willen geven. Antwerpen is tenslotte een modestad.”
Jullie hebben nog een gezamenlijk projectje, jullie zoontje Norman Lewis. Is het moeilijk om als koppel van ondernemers alle ballen in de lucht te houden?
Laura: “Het meeste komt op mijn schouders terecht, maar ik vind dat niet erg. Het architectenbureau vraagt veel van Pieter en we mogen ook het financiële aspect niet negeren. We doen uiteraard ons best om elkaar aan te vullen in het ouderschap. Ik kan alle opdrachten aannemen die ik wil en op de momenten dat ik op reis ben, neemt Pieter het van me over.”
Pieter: “Of de collega’s (lacht). Meestal is het pure ernst in het architectenbureau, maar af en toe lijkt het meer op een crèche. Zeker als één van de collega’s ook haar kindje meebrengt. Het is vaak een puzzel en we zouden het niet kunnen zonder goede babysit, dat moet ik eerlijk toegeven. Op een bepaald moment hebben we eraan gedacht om een nanny in dienst te nemen, maar dat bleek pas rendabel bij vijf kinderen (lacht).”
Wat willen jullie aan Norman Lewis meegeven?
Pieter: “We horen de juffen en meesters op school vertellen dat hij erg zelfredzaam is en dat vinden we heel belangrijk. Dat komt voor een groot stuk doordat we hem overal mee naartoe nemen. Naar events, tentoonstellingen, musea, op reis, … Hij krijgt ook zo goed als alles mee van wat er in ons leven gebeurt en blijkbaar is dat net iets meer dan in een doorsnee gezin.”
Over toekomst gesproken, hoe zie jij de toekomst van de architectuur? Wonen we binnenkort allemaal in tiny houses?
Pieter: “We zijn nu met een nieuw reconversieproject bezig waarin we 25 wooneenheden integreren. Allemaal appartementen van rond de 50 à 60 vierkante meter. Dat lijkt klein, maar het gaat om een co-housing project met o.a. een gemeenschappelijke wasruimte, aparte bergingen, een fitnessruimte en een volledig collectieve tuin. Tel je alles op, dan is je equivalente ruimte wel 80 à 90 vierkante meter groot.
Ik geloof dat co-housingprojecten waarin veel gedeeld wordt, de toekomst is voor een groot deel van de mensen. Je gaat altijd mensen hebben die het zich kunnen veroorloven om een gigantische alleenstaande villa te bouwen, maar die mix is prima. We moeten niet iedereen in hetzelfde vakje stoppen.
Ik heb zelf bijna negen jaar op amper 60 vierkante meter gewoond, inclusief het architectenbureau. Dat pand stond bekend als het smalste huis van Antwerpen. Nu wonen we in dit pakhuis wel ruimer.”
Dat pakhuis is wel één van jullie paradepaardjes.
Pieter: “Dat klopt. We hebben een paar bekende panden, zoals het huis met de grootste vleugeldeuren ter wereld. Al is dat geen doel op zich. Je hebt ze wel nodig om naamsbekendheid te krijgen en te behouden. Maar mijn ziel ligt in erfgoedpanden. Ik wou architect worden, maar stiekem ook archeoloog.
Ik hou dus wel van monumenten die we kunnen renoveren en een nieuwe bestemming geven, zoals we met het pakhuis gedaan hebben. Ik ga er zelfs actief naar op zoek. Wist je dat ik het pakhuis ontdekt heb op een luchtfoto? Het staat in een binnengebied en is eigenlijk onbekend, zelfs de dienst erfgoed in Antwerpen kende het gebouw niet. We hebben het helemaal gerestaureerd, zonder de eigenheid van het gebouw te verliezen.
Ik kan als architect niet enkel met erfgoed bezig zijn, dus we ontwerpen onder meer ook nieuwbouwvilla’s. Die brengen meteen de grootste uitdaging met zich mee: een ziel geven aan een nieuwbouwwoning. Om de een of andere reden vergeten andere architecten dat vaak, maar wij blijven zoeken tot de ziel erin zit. Dat maakt dat ook die nieuwbouwwoning niet vergankelijk, dus tijdloos is en de opdrachtgever zich er thuis voelt.
Een huis moet passen bij de opdrachtgever, maar moet ook opgaan in de omgeving. Dat is niet enkel een uitdaging als je een rijwoning bouwt. De omgeving is ook bepalend als je voor een huis in de natuur kiest. In dat geval planten we graag extra bomen, zodat het huis helemaal ingebed ligt in het bos.
Dat maatwerk is ook hier belangrijk. Onze klanten verwachten iets exclusiefs. Die exclusiviteit proberen we op een authentieke manier naar de klant over te brengen. Ook dat is iets dat Laura en ik delen.”